Türk Futbolu Nereye Gidiyor? Gevşeklik ve Adil Oyun Arayışı

Türk futbolu son dönemlerde derin bir gevşeklik ve yönetilemezlik sorunuyla karşı karşıya. Sahadaki hakem hatalarından, oyuncuların vurdumduymaz tavırlarına, tribünlerdeki coşkunun bile başka kaynaklardan beslenmesine kadar birçok alanda aksaklıklar yaşanıyor. Bu yazımızda, futbol dünyamızdaki mevcut durumu ele alacak ve bu gidişatın nereye varabileceğini sorgulayacağız.

Giriş: Futboldaki Gevşeklik ve İlk Belirtiler

Soyunma odasından elinde GS Store torbasıyla çıkan bir futbolcuyu görmek, Türk futbolundaki gevşekliğin çarpıcı bir örneği. Bu görüntüye defalarca bakılmasına rağmen, doğru olduğu görüldü. Gerçek oyuncusunun hakem olduğu bir futbolla bu işin nereye kadar gideceği büyük bir soru işareti. Ülkede futbol dünyasında muazzam bir gevşeklik var ve bu durum, doğru düzgün futbolcu beklentimizi de olumsuz etkiliyor. Futbolu sosyal medyaya ve hatta genel gündelik hayatımıza benzetir olduk.

Sözler ve Eylemler Arasındaki Uçurum

Bizim gerçekten neye ihtiyacımız var? Güzel sözlere mi, yoksa güzel eylemlere ve doğru davranışlara mı? Maç başlamadan önce “Nefret yok, futbol var” pankartları taşımak, futbol yorumcularına ve medyaya hoş laflar ettirmek futbolu problemsiz, barışçıl bir hale getiriyor mu? Hayır, getirmiyor. Bu boş söylemlerden vazgeçmeli ve neye ihtiyacımız olduğu gerçeğiyle yüzleşmeliyiz. Tıpkı hayatımız ve sosyal medya gibi, her yerde Mevlana sözleri ve muazzam hoyratlıklar bir arada yaşanıyor. Bütün nefret kumkumaları barıştan söz ediyor, ancak gerçek barış sadece sözle olmaz.

Adil Oyun ve Hakemlerin Rolü

Futbolu bu durumdan kurtarmaya çalışırken, hakemler adeta yüzümüze bir tokat çarptılar. Neredeyse bütün maçlarda yaşanan hakem hataları, bu işin sadece lafla olmayacağını gösteriyor. Önce adil olmalıyız. Bu bağlamda, Futbol Federasyonu’na bir tavsiye: Futbolcular ve hatta hakemler sahaya “Adil Hakem, Adil Oyun” pankartıyla çıksınlar. Fatih Tekke’nin de katıldığı gibi, “İyi insan, adil oyun, güzel futbol” gibi bir pankart taşımak, belki bir fark yaratabilir. Ancak önce güzel eylemler gelmeli.

Taraftar Bağlılığı ve Futbolun İzlenebilirliği

Sosyal medya, stadyum önlerindeki röportajlar ve taraftarların arasına giren kameralar hepimizi bir konuda aldatıyor. Türkiye’de futbolu sevenlerin büyük bir bölümü, takımının logosunu kalbine kazıtmıyor veya bileğine adını yazdırmıyor. Elbette, severek, umut ederek ve coşkuyla takımlarını izliyorlar. Ancak şunu görmemiz lazım: Takım taraftarlığı olmasa, bizim futbolumuzun izleyicisi olur mu? Hiç emin değilim. Futbolumuzu yönetenlerin artık kafalarını bu noktaya çalıştırması gerekiyor.

Örneğin, Fenerbahçe-Trabzonspor maçından yarım saat önce Manchester derbisi oynanıyordu. Özellikle 20’li yaşlar ve altındaki futbol severlerin aklı o maçtaydı. Fenerbahçeliler de, Trabzonlular da iki maçı aynı anda izlemeyi ne kadar çok istiyorlardı. Futbolumuzu yönetenler bunun farkındalar mı? Futbol ellerinden kayıp gidiyor. Daha ne kadar kötü hakemler, muazzam transferler fakat berbat oyunlarla devam edecek? İlginin sürekli Premier League ya da La Liga’ya dönmesi böyle sürer mi?

Ligin Kalitesi ve Takımların Durumu

Geçtiğimiz haftaki gibi hakem rezaletiyle, bütün maçların gerçek oyuncusunun hakem olduğu bir futbolla bu iş nereye kadar gider? Futbolcuların palavradan faul almaya çalıştıkları, hatta bir futbolcunun eski takımının gol atması için ceza sahasında kendi kendini buharlaştırması gibi olaylar yaşanırken, takım taraftarlığı olmasa bizim lige ilgiyi sürdürmek mümkün mü? Gençlerin bizim lige ilgisi sadece takım taraftarlığından kaynaklanıyor. Orada en ufak bir kırılganlık, milyonlarca euroluk harcamaların hepsini denize dökecektir.

Fatih Tekke’nin “Ülkede futbol yok” sözünde haksız mı? Ülkede garip bir hakem lobisi ve muazzam bir gevşeklik var. Takımlarımızın Avrupa’da ne yapacağını göreceğiz. Galatasaray puan durumunda uçuyor ancak Avrupa’da ne olacak? Galatasaraylılara soruyorum: Kendilerine güveniyorlar mı? Fenerbahçeliler yeni teknik direktörleriyle coşku yaşasa da, futboldan anlayanlar emin değil. Beşiktaş’ta ise coşku var, ama bu Sergen Yalçın coşkusu. Futbolcularda bu coşku yok. Bu durum nereye kadar gidecek, bilmiyoruz. Eğer gidişat böyle devam ederse, önümüzdeki haftalardan itibaren konuşacak hiçbir şey bulamayabiliriz. Her şey eski tas, eski hamam olacak.

Oyuncular ve Yöneticilerdeki Vurdumduymazlık

Yöneticiler çok gergin. Galatasaraylı, Fenerbahçeli, Trabzonsporlu yöneticiler inanılmaz gerginler. Beşiktaş’ta şimdilik ses çıkmasa da, yakın zamanda aynı duruma düşebilirler. Futbolcuların hali de içler acısı. Fenerbahçe kulübesinde İrfan Can Eğribayat’ın maçı izleyiş biçimi Ümit Özat’ın isyan etmesine sebep oldu ve haklıydı. Kalede Ederson var diye mi İrfan Can başka havalarda, ayak ayak üstüne atmış oraya buraya bakıyor? Yanında Real Madrid’in eski oyuncusu Asensio dikkatle maçı izlerken bu nasıl bir gevşekliktir? Milyonlarca euro harcanıyor ve bu gevşeklik önlenemiyor.

Bir başka gevşeklik örneği: Eyüpspor’a Galatasaray’dan gelen Kerem, Galatasaray mağazasının torbasından başka torba bulamamış mı eşyalarını koyacak? Bu kabul edilebilir bir şey mi? Bu görüntü, Kerem’in maç içindeki haliyle birleşince, kafamızda bir tablo oluşturuyor. Önce doğru düzgün hakem istiyoruz derken, şimdi doğru düzgün futbolcu da istediğimiz gerçeğiyle yüzleşiyoruz. Peki, bu işler nasıl olacak?

Sonuç

Türk futbolu, derin bir sorgulama ve yapısal değişiklik ihtiyacı içinde. Sadece güzel sözlerle değil, adil eylemlerle ve doğru davranışlarla gerçek bir iyileşme mümkün. Futbolu yönetenlerin, oyuncuların ve taraftarların bu gevşeklikten kurtulup, adil hakemler, adil oyun ve iyi futbolcular hedefiyle hareket etmesi gerekiyor. Aksi takdirde, Türk futbolunun geleceği belirsizliğini koruyacak ve ilgisi giderek azalacaktır.